Jako dwunastolatek otworzył we własnym domu klub kolacyjny, któremu menu mógł pozazdrościć niejeden lokal z ambicjami. Jako szesnastoletni genialny kucharz znalazł się na okładce “The New York Timesa”. Jako dziewiętnastolatek otworzył własną restaurację w Nowym Jorku. Jego specjalność, Beet Wellington (zawinięty w dodatki i ciasto francuskie burak; wariacja na temat słynnego Wellingtona z wołowiną), znana jest smakoszom na całym świecie. Tak - w wielkim skrócie - przedstawia się kariera Flynna Mc Gary’ego, cudownego dziecka świata kulinariów, bohatera dokumentu Camerona Yatesa. Byłaby to zapewne klasyczna opowieść o spełnionym - nie bez wysiłku! - amerykańskim śnie, gdyby nie intrygująca postać matki Chefa Flynna, Meg, która udostępniła twórcom przebogate domowe archiwa (sama jest reżyserką i filmowała syna od jego narodzin), i która towarzyszy Flynnowi ekranie, niczym jego cień. To dzięki niej wciągający film Yatesa zyskuje posmak trzymającego w napięciu psychologicznego thrillera, każącego nam zastanawiać się, kto tu naprawdę reżyseruje.
Jest to więc w równym stopniu rzecz o samorodnym talencie i pasji, jak i o rodzicielstwie i skomplikowanych rodzinnych relacjach. Całość zaś doskonale przyprawiają wątki: edukacji (jak
rozwijałyby się dzieci, gdyby pozwolić im robić to, co naprawdę je interesuje?), niesłychanie
konkurencyjnym biznesie restauracyjnym (błyskawiczny sukces młodego kucharza jest nie w smak wielu szefom), kosztach spektakularnej kariery (perfekcjonista Flynn od najmłodszych lat znajduje się pod ogromną presją) i mediach, które z równą łatwością namaszczają, co trącają swoje gwiazdy.
“Chef Flynn” serwuje więc bardzo urozmaicone menu, które zaspokoi apetyty pasjonatów gotowania, poszukujących swojego miejsca młodych ludzi, a także ich nauczycieli i rodziców.